20 NAAR EEN VEILIGER SPORTKLIMAAT // E-ZINE 01 // COLUMN column FRANK HEINEN JE KUNT ALTIJD DADER WORDEN Mijn vader was er altijd. Op soezige zaterdagochtenden reed hij naar Loenen, Hilversum, ’s Graveland, Blaricum, Laren en Naarden met een paar E-tjes op de achterbank. We verzamelden zo vroeg dat de dag nog niet werkelijk begonnen was en de mist nog slaperig op de velden hing. De wereld rook op die ochtenden naar nat gras. De vaders die reden verzamelden bij een grote boom bij de ingang van het sportpark. Eerst waren ze met velen, de vaders. Later, toen er nog met moeite twee van mijn teamgenoten op de achterbank van mijn vaders auto konden worden geperst, bleven de vaders weg. Er kwamen trainers voor in de plaats, coaches, clubgrensrechters en een blonde mevrouw waarvan niemand wist wat ze precies kwam doen. Mijn vaders stelregel was: ik rijd, maar verder wil ik geen enkele functie of verantwoordelijkheid. Ik kende die regel. Ik bereikte de A1. De voornaamste kwaliteit van de spelers van de A1 was dat ze al jaren lid waren van dezelfde voetbalclub. Toen de clubgrensrechter op een dag afwezig was omdat hij uit een boom was gevallen, werd mijn vader verzocht om voor dat ene keertje de vlag ter hand te nemen. Mijn vader, die altijd in zwijgzame eenzaamheid langs velden in het hele Gooi had gestaan. Mijn vader, die alleen kwam om te kijken. Mijn vader, naar wie ik af en toe een steelse blik wierp om te zien of hij wel zag hoe goed ik was en die dan zijn duim opstak… Die vader stond nu opeens op een door kalk uitgesleten strook modderig gras met een vlag in zijn hand. Zijn eerste beslissing was een bal die na een scrimmage over de zijlijn rolde. Hij stak zijn vlag in onze richting. ‘Wat?!’ riep een Leusdense boerenzoon die eruit zag als 32. Mijn vader zweeg. ‘Aap!’ gilde de jongen, die toen nog niet kon weten dat ik hem even later afschuwelijk onderuit zou halen. Het was de smerigste overtreding die ik ooit op een voetbalveld heb gemaakt. Ik geloof dat ik de Aap-zegger werkelijk wilde verwonden. Mijn vader heeft nooit meer een vlag aangeraakt en ik heb nooit meer iemand ernstig willen verwonden. Wat ik voor altijd onthoud, is dat geweld rond het voetbalveld niet iets van anderen is. Het kan je altijd, overal overkomen. Je kunt altijd dader worden. ⁄⁄ Frank Heinen schrijft zes keer per week een column over sport op HPdetijd.nl @FHeinen share Het e-zine Naar een veiliger sportklimaat wordt gesteund door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Pagina 19
coverInteractieve e-spaarprogramma, deze tijdschrift of lesmateriaal is levensecht online geplaatst met Online Touch en bied het digitaal zetten van eboeken.
Naar een veiliger sportklimaat // E-zine 01 Lees publicatie 28Home