COLUMN 43 DE MYTHE VAN DE TENNISLERAAR Geheel volgens de Gooische verwachtingen was mijn eerste liefde een tennisleraar. Ik was een jaar of zeven. Zelf zat ik nog niet op tennis omdat ik nog niet veel kracht had en het leek iedereen daarom verstandig als ik pas rond mijn negende op tennis zou gaan. Tegenwoordig zie je kinderen van een jaar of vier al aangepaste oefeningen doen op de baan, maar dat bestond toen nog niet. Niet bij ons in ieder geval. Natuurlijk kon ik al die jaren niet wachten totdat ik op tennis mocht en net als mijn broer en zus training zou krijgen van Frank M., het object van mijn liefde. Een man van dertig of misschien wel veertig met een bril en krullen. Veel meer herinner ik me niet van hem. Mijn negen jaar oudere zus bekende niet lang geleden dat ook zij heimelijk verliefd is geweest op deze tennisleraar, maar ook zij kon niet meer precies herinneren waar die liefde op gestoeld was. Maar anders dan zij was ik nog geen puber, kende ik nog weinig schaamte en vond ik het geen enkel probleem dat iedereen op de tennisclub wist dat ik verliefd was op deze trainer. Alle vrouwen achter de bar groetten mij enthousiast en maakten onderling grapjes over mij die ik niet begreep. Voor de tennisleraar zelf was het waarschijnlijk weleens ongemakkelijk. Omdat de tennisclub op loopafstand van ons huis was en er geen enge straten overgestoken hoefde te worden, zat ik regelmatig in mijn eentje te kijken bij de trainingen die hij gaf. En op mijn achtste verjaardag bracht ik hem een stuk taart, wat hij in mijn aanwezigheid op moest eten. Omdat het schoteltje en vorkje weer mee terug moesten naar mijn moeder. Volgens mij hebben we zwijgend in de zon gezeten. Terwijl hij at en ik toekeek. Ik weet niet of er een relatie bestaat tussen de gebeurtenissen maar het jaar dat ik op tennis mocht, vertrok Frank M. als tennistrainer bij onze club. een tennisleraar het geheel in stijl met het cliché aan met een welgestelde leerling. En er gaan ook hardnekkige geruchten dat schrijfster Heleen van Royen een affaire had met haar tennisleraar in Portugal. Maar in hoeverre dit waar is, weet ik niet. Die reputatie van de tennisleraar komt toch ergens vandaan zou je denken. Misschien uit lang vervlogen tijden. Toen leerlingen verveelde vrouwen waren met veel geld. Of misschien bestaat er onder tennisleraren een zwijgplicht over veroveringen. Anders lijkt het erop dat de meeste tennisleraren het tegenwoordig moeten doen met de bewondering van achtjarige zusjes van hun leerlingen. Ik moet weleens aan deze kleuterliefde denken door de reacties die ik krijg als ik vertel dat mijn broer tennisleraar is. Jonge mannen beginnen meteen bewonderend te lachen en maken dubbelzinnige opmerkingen of vragen heel direct met hoeveel huisvrouwen hij het doet. Maar ook veel vrouwen reageren alsof ik vertel dat mijn broer een Chippendale is. Blijkbaar heeft de tennisleraar nog altijd een ‘bepaalde reputatie’. Zelf ben ik na mijn achtste nooit meer verliefd geweest op een tennisleraar en ook geen van mijn teamgenoten heeft het, naar mijn weten, ooit aangelegd met een tennisleraar. Volgens een paar tennisleraren die ik ken, worden ze zelden tot nooit versierd door leerlingen. Zelfs een jonge, vrijgezelle tennisleraar die ik eens sprak moet gewoon naar de kroeg of op Tinder om vrouwen te ontmoeten. Maar het beroep tennisleraar lijkt de fantasie nog altijd te prikkelen. In de film Match Point uit 2005, volgens mij een van Woody Allens’ beste films uit de 21e eeuw, legt Janneke van der Horst Columniste van Het Parool Pagina 42

Pagina 44

Heeft u een krant, invender of digitale lesmateriaal? Gebruik Online Touch: cursus digitaal bladerbaar maken.

CENTER COURT | nummer 1 2015 Lees publicatie 40Home