48 REPORTAGE JUMPING AMSTERDAM JOHN WHITAKER (GROOT-BRITTANNIË) MET ARGENTO. “ Als de vloer er goed bijligt, springen de paarden zomaar vijf centimeter hoger” TON AGTERBERG ken. Sinds een paar jaar is ze directeur van de bv, maar ook daarvoor redde ze het evenement al een keer van de ondergang. De paardensport zit haar in het bloed. Haar vader was bondscoach bij de junioren en runt samen met Noëlles broer Niels, die ook nog actief is als springruiter, een springpaardenstal in Dalfsen. Zelf werd ze in haar jeugd twee keer Nederlands kampioen met haar pony. Als kind kwam ze al naar Jumping. Directeur Adrianne van Waardenberg was een goede bekende van de paardensportfamilie en vroeg Noëlle toen ze achttien was of ze niet voor haar wilde komen werken. Nanning, die nog niet echt wist wat ze wilde worden, dacht: prima. Zo begon ze in 1997 met notuleren, met kopiëren, met mailings in enveloppen doen en versturen. Sindsdien rijdt ze zelf nog maar heel af en toe paard. “Als je eenmaal topsporter bent geweest, is het heel moeilijk om zoiets recreatief te doen.” Ze draaide een paar edities van het evenement mee als steun en toeverlaat van de directeur, maar in de aanloop naar de editie van 2003 ging het mis. Van Waardenberg was ziek, Jumping kreeg de financiën niet rond en er leek geen geschikte datum gevonden te kunnen worden in de RAI. Voor het eerst sinds 1958 dreigde het evenement geen doorgang te vinden, maar Nanning werkte stug door. Elke dag ging ze naar het kantoortje in de RAI. “Ik wist niet waar ik de sleutel moest inleveren”, zegt ze als we haar in november spreken. “Dus ik ging maar wat archieven opruimen en nadenken over een manier om het evenement toch doorgang te laten vinden.” Ontboden op Soestdijk En toen werd ze zowaar ontboden op Soestdijk. Prins Bernhard was namelijk ter ore gekomen dat Jumping niet door zou gaan en Nanning moest tekst en uitleg komen geven. Bernhard was sinds de oprichting beschermheer van Jumping, dus hij had daadwerkelijk recht op die informatie. Nanning heeft de anekdote duidelijk al heel wat vaker verteld: “Dus ik in m’n autootje naar Soestdijk. Ik dacht: binnen tien minuten sta ik weer buiten.” Eenmaal op Soestdijk moest ze wachten in de safarikamer. “Ik heb nog nooit zoiets bizars meegemaakt. Bernhard kwam bin Pagina 47

Pagina 49

Heeft u een onderzoeksrapport, onlinemag of online verenigingsbladen? Gebruik Online Touch: nieuwsbrief online bladerbaar maken.

Sportief Amsterdam 2015 Lees publicatie 41Home