20 NAAR EEN VEILIGER SPORTKLIMAAT // E-ZINE 11 // COLUMN column Frank Heijnen Stoppen Met iets stoppen schenkt me weinig plezier. Dat was vroeger al zo. Voetbalwedstrijden duurden mij zelfs inclusief het aansluitende penaltyschieten altijd te kort en om trainingen die wegens aanrollende donder werden ingekort kon ik gerust een hele dag verdrietig zijn. Op eigen houtje doorspelen tot je niet meer kon, was verboden: de ballen werden opgeborgen en de volgende tien jongetjes stonden te trappelen om het trainingsveld in te nemen. Op judotoernooien probeerde ik onervaren tegenstanders zo laat mogelijk in de wedstrijd op hun rug te leggen. De wedstrijdjes op die toernooien duurden meestal een minuut. Wie de finale haalde – wat me soms overkwam, tot ik plots begon te groeien en ik de wedstrijden uit noodzaak moest proberen te rekken – leverde zo’n hele middag zes minuten zuivere judotijd op. Smeet je je eerste opponent al na vijf seconden door de zaal, dan zat je zo weer een uur te wachten. Het ergst van al was tennis. Dat werd op onze club gespeeld volgens het afhangsysteem, een door en door sadistisch regime. Dat afhangsysteem bestond uit een stapel plastic klokjes waarvan je wijzers op het tijdstip moest draaien waarop je ‘de baan in gebruik nam’. Daarna klemde je je bondspas achter het klokje en hing het geheel op het bord waarop de nummers van alle banen stonden. Wanneer alle banen bezet waren, kon het gebeuren dat je werd ‘afgehangen’: een eufemisme voor het per direct van de baan verjaagd worden, midden in een cruciale game. Als je pech had – en dat had je altijd – verzocht de afhanger je ook de baan schoon te vegen alvorens op te lazeren. Je kon dan op jouw beurt wel weer iemand afhangen, maar de zin om door te spelen was weg en het ging vast zo regenen. Ik vermoed dat het door dat afhangen nooit echt wat geworden is tussen tennis en mij. Dat, en het verplichte aanbieden van een drankje door de winnaar aan de verliezer, een vorm van vooroorlogse politesse die vermoedelijk uit dezelfde koker als dat afhangen kwam. Tegenwoordig laat ik me niet meer afhangen – al is het klopje op de deur van de squashbaan dat de volgende spelers aankondigt nog altijd een gruwel. Stoppen hoort erbij, zelfs als een ander het moment bepaalt. Gelukkig stopt mijn laatste column voor Veilig Sportklimaat wanneer ik dat w-. ⁄⁄ Frank Heinen schrijft zes keer per week een column over sport op HPdetijd.nl @FHeinen share Het e-zine Naar een veiliger sportklimaat wordt gesteund door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Pagina 19
Pagina 1Scoor meer met een e-commerce shop in uw mailings. Velen gingen u voor en publiceerden spaarprogramma online.
Naar een veiliger sportklimaat // E-zine 11 Lees publicatie 1Home