Wetenschappelijk onderzoek Osteochondritis dissecans van de elleboog Ontwikkeling van een onderzoeksprotocol Door: H. Van Gool, K. Peers Samenvatting Doelstelling: ontwikkeling van een onderzoeksprotocol voor osteochondritis dissecans van de elleboog op basis van de best beschikbare evidentie uit de literatuur betreffende de diagnostische en therapeutische benaderingen. Methode: literatuurreview van PubMed, EMBASE.com en SPORTDISCUS. Resultaten: 43 artikelen werden geïncludeerd. Conclusie: Bij vermoeden van een osteochondraal letsel, dient beeldvorming ter bevestiging van de diagnose plaats te vinden. Radiografi e kan gebruikt worden als initiële beeldvormingstechniek; nucleaire magnetische resonantie is de gouden standaard. In de eerste plaats dienen we ons bij de keuze van conservatieve versus heelkundige behandeling te baseren op de radiologische bevindingen, waarvan de stabiliteit van het letsel en de status van de capitulaire groeischijf de meest belangrijke zijn. Daarna ontstaat een shift naar gelang de klinische bevindingen. Abstract Aims: Development of a research protocol based on the best available literature involving diagnostic and therapeutic approaches for osteochondritis dissecans of the elbow. Methods: literature review of PubMed, EMBASE.com and SPORTDISCUS. Results: 43 articles were included. Conclusion: When an osteochondral lesion of the elbow is suspected, imaging should be performed to confi rm the diagnosis. While radiography may be the initial screening modality, magnetic resonance imaging is the preferred diagnostic study. In addition, the choice of conservative versus surgical treatment should be based on the radiological fi ndings, such as the stability of the lesion and the status of the growth plate. There will be a shift depending on the clinical fi ndings. Trefwoorden: osteochondritis dissecans, elleboog, capitulum humeri, sportblessure, adolescent Keywords: osteochondritis dissecans, elbow joint, capitulum humeri, sport injury, adolescent Inleiding Osteochondritis dissecans (OCD) wordt gedefi nieerd als necrose van een kraakbeenfragment (met of zonder het eronder gelegen subchondraal bot) met vervolgens mogelijke loslating van dit fragment.1-3 OCD van de elleboog komt meestal voor bij adolescenten die een valgusstress gerelateerde sport beoefenen.1,4-8 Deze carrièrebedreigende aandoening wordt dan ook regelmatig vastgesteld bij sporten waarbij men bovenhands moet werpen zoals baseball en tennis of bij sporten waarbij een grote belasting op het bovenste ledemaat komt zoals turnen en gewichtheffen.2,5-11 Valgusstress geeft een toenemende belasting op het radiocapitulaire gewricht, wat tot het ontstaan van een osteochondraal letsel kan leiden.1,4 De diagnose en optimale behandeling van OCD van de elleboog bij jonge atleten blijft een uitdaging.2,3,6,12,26 In het beginstadium kunnen de klinische bevindingen minimaal zijn en vroege behandeling kan progressie voorkomen.8,12 Het doel van dit artikel is om een onderzoeksprotocol voor OCD van de elleboog op te stellen, op basis van de beste beschikbare evidentie betreffende de diagnostische en therapeutische benaderingen. 6 Sport & Geneeskunde | oktober 2012 | nummer 4 Pagina 5

Pagina 7

Voor clubmagazines, online archief en flyers zie het Online Touch beheersysteem systeem. Met de mogelijkheid voor een webwinkel in uw publicaties.

Sport & Geneeskunde nummer 4 | Oktober 2012 Lees publicatie 16Home