Sportmedische praktijk Figuur 3a. Echografi e van de rechter lies (overlangse opname, 4 maanden post-trauma): De doorgemaakte scheur in de m. adductor longus pees is goed genezen (pijltjes). Er is een onregelmatig aspect zichtbaar ter plaatse van de insertie van de m.adductor longus pees op het os pubis. Figuur 3b. Echografi e van de rechter lies (dwarse opname, 4 maanden post-trauma): De doorgemaakte scheur in de m. adductor longus pees is goed genezen (pijltjes). Er is een onregelmatig aspect zichtbaar ter plaatse van de insertie van de m.adductor longus pees op het os pubis. musculotendineuze overgang waarbij we een gunstige evolutie bemerkten aan de hand van een conservatieve kinesitherapeutische benadering met nadruk op actieve training. Voor de therapeutische aanpak van een acute (sub)totale ruptuur van de m.adductor longus ter hoogte van de musculotendineuze overgang bij voetballers, zoals geobserveerd in de huidige casus, is tot op heden weinig literatuur voorhanden. Schlegel et al. beschrijven goede resultaten aan de hand van een niet-operatieve aanpak bij professionele American football spelers met een acute complete ruptuur (3egraads blessure) van de m.adductor longus. Het onderzoek gebeurde retrospectief en betrof 19 spelers. Informatie werd verkregen aan de hand van gegevens geëxtraheerd uit een databank betreffende blessures in de NFL en een vragenlijst welke werd ingevuld door de medische staf van de clubs van de betrokken spelers. Aangezien de gegevens retrospectief werden nagegaan was een randomisatie tussen de operatief en de niet-operatief behandelde spelers dus niet mogelijk. De diagnose werd bevestigd aan de hand van MRI. De behandeling bestond uit oefeningen zonder weerstand en lichte stretching in de eerste week met nadien doorbouwen naar core stability training (niet nader gespecificeerd) en uiteindelijk hervatten van de trainingen. De gemiddelde tijd van ontstaan van de bles10 Sport & Geneeskunde | augustus 2012 | nummer 3 sure tot sporthervatting was in vergelijking met een operatieve behandeling bijna twee keer sneller. De niet-operatief behandelde groep vertoonde een gemiddelde van 6.1 weken tot sporthervatting (met een range van 3 tot 12 weken) ten opzichte van 12.0 weken voor de operatief behandelde spelers (met een range van 10 tot 16 weken). De resultaten waren statistisch signifi cant (p=0.001).4 Van heelkundige benadering van dergelijke letsels is bekend dat ze een terugkeer tot het premorbide niveau van sportief presteren mogelijk maakt.5 De operatieve aanpak kan gaan van chirurgische excisie van de gehele spier tot anatomisch herstel van de spierpeeseenheid aan zijn origo via botankers.6 Onmiddellijke postoperatieve aandachtspunten zijn zoals voor de meeste operaties bloedingen en/ of infecties, doch deze komen weinig voor. Over problemen op langere termijn na dergelijke operaties bestaat geen systematische literatuur. Een wetenschappelijk onderbouwde voorkeur voor een bepaald type operatie kan daarom ook niet aangegeven worden. Toch lijken de meeste auteurs voor chirurgisch herstel van de spierpeeseenheid met botankers te kiezen.5,6 gische studies5,6 In de aangehaalde chirurgaat het echter steeds slechts om case reports/series van telkens twee professionele spelers. Aangezien in het artikel van Rizio et al6 alleen American football spelers worden aangehaald en aangezien drie van Pagina 9

Pagina 11

Heeft u een studiegids, paperator of web boeken? Gebruik Online Touch: gids digitaal bladerbaar publiceren.

Sport & Geneeskunde nummer 3 | Augustus 2012 Lees publicatie 15Home